Του Β. Βιλιάρδου
Ένας επόμενος κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη είναι αναμφίβολα η Γερμανία - εάν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα και σωστά τόσο η Ελληνική κρίση, όσο και η κρίση της Ευρωζώνης. Ξεκινώντας την ανάλυση μας από την Ελλάδα, η οποία έχει τοποθετηθεί από αρκετό χρονικό διάστημα τώρα στο στόχαστρο της Γερμανίας (άρθρο μας), υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι υποστηρίζουν το ότι, απαιτείται η έξοδος μας από την Ευρωζώνη – έτσι ώστε να αναπτυχθεί επιτέλους η οικονομία μας, με την ταυτόχρονη αύξηση της ανταγωνιστικότητας μας (υποτίμηση του νομίσματος κλπ).
Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, αφού έχουμε αναφερθεί στα γενικότερα προβλήματα της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη ( άρθρο μας), έχουμε την άποψη ότι, θα ήταν σίγουρα σωστό να μην είχαμε
εισέλθει στο χώρο του Ευρώ, αφού ήταν (και είναι) εκ των πραγμάτων αδύνατον να ανταγωνιστούν οι δικές μας επιχειρήσεις, αυτές των ανεπτυγμένων χωρών του ευρωπαϊκού Βορά – πόσο μάλλον όταν, ενώ εμείς «χρησιμοποιούσαμε» τη συμμετοχή μας ανόητα για την αύξηση του δανεισμού μας, η Γερμανία λειτουργούσε ύπουλα και επιθετικά, υποτιμώντας εσωτερικά το κοινό νόμισμα. Εν τούτοις, είναι πλέον αδύνατον να εξέλθουμε, τουλάχιστον για τους εξής λόγους:
(α) Το δημόσιο χρέος μας είναι (και θα παρέμενε βέβαια) σε Ευρώ. Επομένως, μία επαναφορά του εθνικού μας νομίσματος (δραχμή), το οποίο θα έπρεπε να υποτιμηθεί τουλάχιστον κατά 20% (η διαφορά μας με το γερμανικό ευρώ είναι της τάξης του 35%), θα είχε σαν αποτέλεσμα μία ανάλογη αύξηση του χρέους μας. Το δημόσιο χρέος μας τώρα, ύψους 340 δις € (2010), θα εκτοξευόταν «αυτόματα» στα 408 δις € (20%), ενώ θα επιβαρυνόταν επί πλέον από το κόστος της κρίσης (40%), έτσι όπως το αναλύσαμε παραπάνω (θα ξεπερνούσε τα 500 δις €).
(β) Το επιτόκιο του χρέους μας θα αυξανόταν πολύ περισσότερο από το ύψος των σημερινών spreads – αν και θα ήταν μάλλον απίθανη η συνέχιση του δανεισμού μας από τις «αγορές», ανεξαρτήτως επιτοκίων, αφού το δημόσιο χρέος μας θα υπερέβαινε κατά πολύ το 200% του ΑΕΠ μας.
(γ) Τα αποτελέσματα της τραπεζικής κρίσης, καθώς επίσης του υπερπληθωρισμού που θα ακολουθούσαν την επαναφορά της δραχμής (οι τράπεζες οφείλουν επίσης σε ευρώ), θα ήταν κατά πολύ χειρότερα από αυτά της Αργεντινής – οπότε θα ήταν αδύνατον να ανταπεξέλθει η Οικονομία μας.
(δ) Για να είναι βιώσιμη η Ελλάδα εκτός της ζώνης του ευρώ, θα έπρεπε το δημόσιο χρέος της να μην υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της – άρα τα 120 δις €. Επομένως, μαζί με την επαναφορά της δραχμής, θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος διαγραφής χρεών, ύψους τουλάχιστον 300 δις € – όλων όσων οφείλουμε δηλαδή σήμερα στο εξωτερικό. Τουλάχιστον όμως με τα σημερινά δεδομένα και με την παρούσα κυβέρνηση, δεν φαίνεται να «προγραμματίζεται» κάτι τέτοιο.
Περαιτέρω, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρωζώνης σήμερα δεν είναι η Ελλάδα – αφού πολλές άλλες χώρες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις σημερινές συνθήκες ανταγωνισμού που επικρατούν εντός της, καθώς επίσης με το ισχυρό Ευρώ. Εκτός από τις Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ, ακόμη και η Ιταλία ή η Γαλλία δεν θα μπορέσουν μεσοπρόθεσμα να ανταπεξέλθουν – αφού εκλείπουν παντελώς οι αναπτυξιακές προϋποθέσεις στις οικονομίες τους, δεν εξάγουν στις αναπτυσσόμενες αγορές, ενώ είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τη Γερμανία.
Το σημαντικότερο μειονέκτημα, ο «θανατηφόρος ιός» καλύτερα στα «σπλάχνα» της Ευρωζώνης, είναι ασφαλώς η Γερμανία, η οποία αναπτύχθηκε εις βάρος όλων των υπολοίπων «εταίρων» της – αφού στήριξε την ανάπτυξη της στην «ύπουλη» υποτίμηση του νομίσματος της (εσωτερική). Η ενδεχόμενη έξοδος λοιπόν της Γερμανίας από την Ευρωζώνη θα ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί, για όλες σχεδόν τις υπόλοιπες χώρες – εφόσον έτσι θα μπορούσαν να συμβιώσουν ανεμπόδιστα, διατηρώντας ανταγωνιστικά χαμηλό το Ευρώ και «πληθωρίζοντας» προσεκτικά τις οικονομίες τους (άρθρο μας), με στόχο να μειωθούν «τεχνητά» τα δημόσια/ιδιωτικά χρέη τους. Είναι όμως αλήθεια «βιώσιμο» κάτι τέτοιο για τη μεγάλη αυτή χώρα;
Η απάντηση είναι αρνητική, παρά το ότι η Γερμανία θα μπορούσε εύκολα να αντιμετωπίσει τον πληθωρισμό, ο οποίος θα ακολουθούσε την έξοδο της. Οι εξαγωγείς της χώρας, σε πλήρη αντίθεση με την Ελλάδα, θα ερχόταν αντιμέτωποι με αυξήσεις των τιμών των προϊόντων τους (ανατίμηση του Μάρκου απέναντι στο Ευρώ) της τάξης των 30-50% (ανάλογες με την εσωτερική υποτίμηση του γερμανικού ευρώ), οπότε πολύ γρήγορα θα περιοριζόταν οι πωλήσεις τους – οδηγώντας τη Γερμανία σε μία τεράστια ύφεση, με την οποία δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει η Οικονομία της. Ας μην ξεχνάμε ότι, η εσωτερική κατανάλωση της χώρας είναι δυσανάλογη, σε σχέση με τις εξαγωγές της – επομένως, είναι αδύνατον να στηρίξει την οικονομία της.
Συμπερασματικά λοιπόν, η Γερμανία έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη από την παραμονή της στο χώρο του Ευρώ, σε σχέση με την Ελλάδα. Αφού είναι όμως «ουτοπική» τόσο η έξοδος της Ελλάδας, όσο και αυτή της Γερμανίας, τι άλλο απομένει για να μην καταστραφεί «άτακτα» το σύνολο των κρατών της Ευρωζώνης; Προφανώς η δημοσιονομική της ένωση, έτσι όπως την έχουμε αναλύσει στο παρελθόν (άρθρο μας). Εκτός αυτού, απαιτείται προκαταβολικά η διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών εκείνων των κρατών (των ιδιωτών επίσης), τα οποία είναι αδύνατον να ανταπεξέλθουν διαφορετικά.
Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα, οι «ανόητες» ευρώ-συζητήσεις δηλαδή για επιβολή «προστίμων» ύψους 0,5% επί του ΑΕΠ εκείνων των χωρών, οι οποίες δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους, είναι τουλάχιστον ακατανόητο – αφού έτσι πιέζονται ακόμη περισσότερο οι ελλειμματικές Οικονομίες, οδηγούμενες ακόμη πιο γρήγορα στην χρεοκοπία.
carnagio.wordpress.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου