Πώς να καταστρέψετε μια χώρα
8 Ιανουαρίου 2010 - imerologio.info
Αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι και τόσο δύσκολη υπόθεση.Τα παρακάτω προέρχονται κατευθείαν από τα εγχειρίδια των μυστικών υπηρεσιών του ψυχρού πολέμου, και συγκεκριμένα από υψηλόβαθμο στέλεχος της Κα Γκε Μπε, το οποίο ζήτησε και έλαβε πολιτικό άσυλο στις Η.Π.Α. Τώρα, τι σχέση έχουν αυτά με την Ελλάδα; Θα καταλάβετε αμέσως μετά...
Η πρώτη φάση μιας τέτοιου είδους επιχείρησης άλωσης ενός οργανωμένου κράτους εκ των έσω έχει να κάνει με την καταρράκωση του ηθικού των πολιτών (Demoralization). Καταστροφή του φυσικού πλούτου, των πολιτισμικών θησαυρών και ο κλονισμός της πίστης των πολιτών σε πρόσωπα, υπηρεσίες, σύμβολα και θεσμούς, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά από αυτή την άποψη, ενώ τα ελεγχόμενα ΜΜΕ μπορούν, αν χρησιμοποιηθούν σωστά, να επιτείνουν το συγκινησικακό αποτέλεσμα.. Μια καλά οργανωμένη αντίστοιχη επιχείρηση μπορεί να διαρκέσει από μερικούς μήνες έως και 15 χρόνια.
Πέρα από τον φυσικό πλούτο και τις καλλιέργειες, οι φλόγες της Ηλείας έκαψαν και την
εμπιστοσύνη μας στον κρατικό μηχανισμό καταστολής, ενώ επιτέθηκαν –από οργανωμένη
"αμέλεια" – και στο αναμφισβήτητα κορυφαίο σύμβολο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς,
την αρχαία Ολυμπία (η οποία, παρεπιπτώντως, γλίτωσε χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία).
εμπιστοσύνη μας στον κρατικό μηχανισμό καταστολής, ενώ επιτέθηκαν –από οργανωμένη
"αμέλεια" – και στο αναμφισβήτητα κορυφαίο σύμβολο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς,
την αρχαία Ολυμπία (η οποία, παρεπιπτώντως, γλίτωσε χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία).
Η δεύτερη φάση είναι πιο "δραστική" και ακόυει στο όνομα "αποσταθεροποίηση" (Destabilization). Συντονισμένες αποκαλύψεις για τη διαφθορά των πολιτικών προσώπων και των θεσμών (όπως π.χ. η Εκκλησία ή το Άγιο Όρος), σε συνδυασμό με ελεγχόμενο υποδαυλισμό των ήδη υπαρχουσών κοινωνικών εντάσεων και αντιθέσεων, συνιστούν την ενδεδειγμένη στρατηγική, ενώ αν υπάρχουν εντάσεις και με γειτονικά κράτη που μπορούν να αξιοποιηθούν (όπως η Τουρκία ή τα Σκόπια), τότε η επιτυχία μιας τέτοιου είδους επιχείρησης είναι εγγυημένη.
Η τρίτη, και πιο ουσιαστική, φάση δεν είναι άλλη απο την "κρίση" καθαυτή (Crisis). Εάν οι δύο προηγούμενες,"προπαρασκευαστικές" θα λέγαμε, φάσεις έχουν εκτελεστεί με επιτυχία, τότε το κράτος που υφίσταται την επίθεση βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της αποδόμησης, οπότε το επιθυμητό αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί ακόμα και με την απειλή ή απλή "υποψία" μια κρίσης (π.χ. αυτή της οικονομικής κατάρρευσης ή ενός πολέμου κ.α.).
Η τέταρτη φάση είναι μια μακρά και επώδυνη περίοδος με την οργουελική ονομασία "εξομάλυνση" (Normalization). Πρόκειται για τη φάση, κατά την οποία το ήδη ετοιμόρροπο και υπό κατάρρευση κράτος σπεύδει να δεχτεί και να εφαρμόσει την όποια λύση (ή λύσεις) έχουν από την αρχή προετοιμάσει για αυτό οι δυνάμεις που έχουν οργανώσει την επιχείρηση "άλωσής" του.
Η τέταρτη φάση είναι μια μακρά και επώδυνη περίοδος με την οργουελική ονομασία "εξομάλυνση" (Normalization). Πρόκειται για τη φάση, κατά την οποία το ήδη ετοιμόρροπο και υπό κατάρρευση κράτος σπεύδει να δεχτεί και να εφαρμόσει την όποια λύση (ή λύσεις) έχουν από την αρχή προετοιμάσει για αυτό οι δυνάμεις που έχουν οργανώσει την επιχείρηση "άλωσής" του.
Είτε πρόκειται για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών του πηγών (π.χ. ορυκτά ή πετρέλαιο) είτε την άνευ όρων παραχώρηση της εξουσίας σε νευραλγικούς τομείς (οικονομία, άμυνα, εξωτερική πολιτική) ή απλά την εξαγορά σε εξευτελιστικές τιμές του ιδιωτικού και δημοσίου πλούτου μιας χώρας (από κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων των πολιτών μέσω των τραπεζών, έως τις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων - π.χ. ναυπηγεία, τηλεπικοινωνίες, παραγωγή ενέργειας), στη φάση της εξομάλυνσης, τα κράτη είναι έτοιμα να συζητήσουν και να αποδεχθούν "λύσεις" που πριν από την έναρξη της όλης επιχείρησης δεν θα δέχονταν ούτε καν να ακούσουν.
Ύστερα από τα παραπάνω, δεν απομένει παρά να απαντήσουμε σε ένα τελευταίο ερώτημα: Ποιός (η ποιοί) θα επεδίωκαν να εκτελέσουν μια τέτοιου είδους επιχείρηση σε βάρος της χώρας μας; Και εδώ είναι που το ζήτημα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον: γιατί τα πράγματα στη μεταμοντέρνα εποχή μας έχουν πλέον αλλάξει, και κανένα κράτος δεν θα οφελούταν – ως κράτος – από την κατάρρευση μιας χώρας όπως η Ελλάδα...
Ποιος θα οφελούταν; Μα φυσικά, ο ίδιος που οφελείται κάθε φορά που κλείνει ένα κατάστημα και ξεπουλάει τα είδη του όσο- όσο: ο "Αγοραστής". Και στην περίπτωση της Ελλάδας, ο αγοραστής δεν είναι ένας, αλλά πολλοί... Αναφερόμαστε φυσικά στους διεθνείς τραπεζικούς κύκλους και τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες (θυμηθείτε τα σκάνδαλα της προηγούμενης κυβέρνησης που αφορούσαν σε συναλλαγές με πολυεθνικές), που ήδη "ξερογλείφονται" για τον πλούτο της χώρας μας, μαζί με τους ιδιοκτήτες (σωστά διαβάσατε) οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ύστερα από τα παραπάνω, δεν απομένει παρά να απαντήσουμε σε ένα τελευταίο ερώτημα: Ποιός (η ποιοί) θα επεδίωκαν να εκτελέσουν μια τέτοιου είδους επιχείρηση σε βάρος της χώρας μας; Και εδώ είναι που το ζήτημα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον: γιατί τα πράγματα στη μεταμοντέρνα εποχή μας έχουν πλέον αλλάξει, και κανένα κράτος δεν θα οφελούταν – ως κράτος – από την κατάρρευση μιας χώρας όπως η Ελλάδα...
Ποιος θα οφελούταν; Μα φυσικά, ο ίδιος που οφελείται κάθε φορά που κλείνει ένα κατάστημα και ξεπουλάει τα είδη του όσο- όσο: ο "Αγοραστής". Και στην περίπτωση της Ελλάδας, ο αγοραστής δεν είναι ένας, αλλά πολλοί... Αναφερόμαστε φυσικά στους διεθνείς τραπεζικούς κύκλους και τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες (θυμηθείτε τα σκάνδαλα της προηγούμενης κυβέρνησης που αφορούσαν σε συναλλαγές με πολυεθνικές), που ήδη "ξερογλείφονται" για τον πλούτο της χώρας μας, μαζί με τους ιδιοκτήτες (σωστά διαβάσατε) οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου