ΜΜΕ = Βιομηχανία Αποχαύνωσης

Έχω την εντύπωση ότι ο πολύς κόσμος, ο μέσος άνθρωπος, τα έχει εντελώς χαμένα στην τρέχουσα οικονομική κατάσταση, γιατί καταλαβαίνει πως μέρα με τη μέρα δυσκολεύει η ζωή του δίχως την ίδια στιγμή να βλέπει κάποια διέξοδο. Ταυτόχρονα παρουσιάζονται 

σφυγμομετρήσεις που δείχνουν ότι η πλειοψηφία των υπηκόων της χώρας είναι υπέρ των μέτρων φτωχοποίησης. Δεν αμφισβητώ τα αποτελέσματα αυτών των σφυγμομετρήσεων, αφού πιθανότατα καταγράφουν γνώμες βιασθέντων εγκεφάλων σε βαθμό που απλώς εύχονται και ελπίζουν να είναι αρκετά-αποτελεσματικά αυτά τα μέτρα, ώστε να μη χρειαστούν πρόσθετα!

Κυβερνήτες και συγκυβερνήτες συμφωνούν στην ανάγκη «εθνικής ομοψυχίας», δηλαδή στην ανάγκη να σφίγγουν το ζωνάρι όλο και πιο πολύ οι ιθαγενείς ονοματεπώνυμοι (γύρω στα 11 εκατομμύρια είμαστε), γιατί οι υπόλοιποι, εκείνοι δηλαδή ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται οι ληστές των κρατικών ταμείων και του εθνικού πλούτου, ανοίγουν νέες τρύπες προς την άκρη της ζώνης τους προκειμένου να βολέψουν τη χοντρή κοιλιά τους που όλο και χοντραίνει. Ανάμεσά τους είναι και εκείνοι που έχουν αναλάβει την αποκλειστική εργολαβία «ενημέρωσης» της κοινής γνώμης (φυσικά και δεν εννοώ τους μαχόμενους δημοσιογράφους). Εννοώ αυτούς που πολεμάνε καιρό τώρα να ενοχοποιήσουν τους πάντες για το κατάντημα των δημόσιων οικονομικών. Που κατάφεραν να ενοχοποιήσουν πρωτίστως την εργασία και δευτερευόντως την επιχειρηματικότητα. Που κατάφεραν να απενοχοποιήσουν εαυτούς, στοχοποιώντας τους «γιατρούς και τους δικηγόρους του Κολωνακίου», τους «υψηλόμισθους» δημόσιους υπαλλήλους, τους «ελάχιστους» δημόσιους ελεγκτές που τα παίρνουν είτε στις εφορίες είτε στις πολεοδομίες, τους «ελάχιστους» επίορκους δικαστικούς και κάποιους λίγους παπάδες με μεγάλες τσέπες. Που για να γίνουν ακόμα πιο πειστικοί παίζουν καθημερινά επεισόδια «κοινοβουλευτικών εξεταστικών επιτροπών», για να διασκεδάσουν την όποια αγανάκτηση ή κατακραυγή για τα οικονομικά σκάνδαλα. Που κατάφεραν να βγάλουν από το κάδρο τους ληστές και να καδράρουν τους βενζινοπώλες, – λες και βγάζουν τη βενζίνη από δικό τους πηγάδι – , τους περιπτεράδες, τους «υψηλόμισθους», τους απεργούς, τους συνταξιούχους και τους κάθε λογής επαγγελματίες.

Ναι, μιλάω για τον ρόλο των λεγόμενων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και σε γνώση του γεγονότος ότι την καταπάτηση της «ελευθεροτυπίας» πρώτα και κύρια την βιώνει ένα μεγάλο μέρος δημοσιογράφων, ανθρώπων δηλαδή που βιοπορίζονται μέσω της εργασίας τους στα Μέσα Ενημέρωσης. Μιλάω για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που ασκούν ή υπαγορεύουν πολιτικές, που ανεβάζουν και κατεβάζουν πολιτικές προσωπικότητες, κατασκευάζουν εφήμερους αστέρες, δημιουργούν και προάγουν πολιτισμό τύπου γιουροβίζιον και καλλιστείων, λυμαίνονται την κρατική διαφήμιση, διαφημίζουν τις πατσαβούρες για μετάξια, πλασάρουν συστηματικά ένα αναιδέστατο life style, κατακρεουργούν την ελληνική γλώσσα, ενώ αγνοούν (αν κιόλας δεν υπονομεύουν) καθετί που έχει ρίζες λαϊκές, είτε αφορά δραστηριότητα οικονομική, είτε πολιτιστική είτε κοινωνική.

Πρόκειται για ένα σύστημα μαζικής προπαγάνδας που καταφέρνει να διαμορφώνει αυτό που λέγεται κοινή γνώμη σύμφωνα με τις επιλογές που κάθε φορά εξυπηρετούν τα συμφέροντά του και τα συμφέροντα εκείνων που το πατρονάρουν. Ένα σύστημα προφανώς διαπλεγμένο με την πολιτική και οικονομική εξουσία. Είναι αυτό το σύστημα που πολύ πρόσφατα, για παράδειγμα, κατάφερε να δημιουργήσει υστερία για τη λεγόμενη γρίπη των χοίρων. Προκειμένου να το καταφέρει κράτησε το δελτίο θανάτων και κρουσμάτων σαν πρώτη είδηση για περισσότερο από δυο μήνες. Χρησιμοποίησε τη δύναμη της εικόνας εξωθώντας πολιτικούς και άλλους επώνυμους να εμβολιάζονται μπροστά στην κάμερα, χρησιμοποίησε τους ειδικούς γιατρούς που προΐστανται δημόσιων τομέων υγείας, ώστε με «κατάλληλες» συνεντεύξεις – οδηγίες να προκαλέσουν την ανασφάλεια και την αγωνία του κόσμου. Η υστερία που εκδηλώθηκε πλην των άλλων με τις μάσκες και τα απολυμαντικά χεριών ασφαλώς και ήταν στόχος που έφεραν σε πέρας τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Επρόκειτο για μια καλοδουλεμένη επιχείρηση παραπληροφόρησης που εξυπηρέτησε μεγάλα και δυσδιάκριτα οικονομικά συμφέροντα παίζοντας με το περί υγείας αίσθημα του κόσμου. Κάποιοι κονόμησαν πολύ χοντρά με αυτό το παιχνίδι. Δεν είχαν πρόβλημα να στήσουν την υπουργό υγείας εμβολιαζόμενη μπροστά στην κάμερα, όπως δεν θα έχουν πρόβλημα να της φορτώσουν πολιτική ευθύνη ή να την μπλέξουν σε καβγά με τον προκάτοχό της για το ποιος έκανε τις παραγγελίες εμβολίων. Δεν έχουν πρόβλημα γιατί παραγγέλθηκαν, αγοράστηκαν και πληρώθηκαν κάποιες δεκάδες εκατομμύρια δόσεις πανάκριβων εμβολίων, που απλώς αποδείχτηκαν άχρηστα. Οι ονοματεπώνυμοι τα πληρώσαμε κι αυτά. Κάποιοι από τους επώνυμους τα πήραν. Για όποιον έχει απορία ως προς το πού πάνε οι φόροι οι ανυπόφοροι το παράδειγμα αυτό μάλλον παρέχει νομίζω μια επαρκή απάντηση.

Σήμερα που η χώρα έχει πτωχεύσει (η κατάσταση πτώχευσης προσδιορίζεται στην οικονομική θεωρία με σαφή τρόπο και δεν προκύπτει βέβαια από κυβερνητική δήλωση) το σύστημα παραπληροφόρησης – αποχαύνωσης αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό, αφού έχει καταφέρει:

- Να καταστήσει ενόχους της κρίσης τα θύματά της (δανειστήκαμε, τα φάγαμε, είμαστε αναξιόπιστοι κτλ.).

- Όχι μόνο να ενοχοποιήσει την εργασία (υπεράριθμοι, χαμηλή παραγωγικότητα, υψηλόμισθοι, τεμπέληδες κτλ.), αλλά να δημιουργήσει διαχωριστικές γραμμές μεταξύ εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα καθώς και μεταξύ υψηλόμισθων και χαμηλόμισθων, χαμηλοσυνταξιούχων και υψηλοσυνταξιούχων. Διαχωριστικές γραμμές με τρόπο που ευνοούν συρράξεις ανάμεσα σε μισθωτούς, συνταξιούχους και ανέργους.

- Να δικαιολογήσει με επάρκεια τη μεταστροφή του συνόλου των προεκλογικών εξαγγελιών του κυβερνώντος κόμματος στο ακριβώς αντίθετό τους μέσα σε λίγους μήνες.

- Να δημιουργήσει τη γενική εντύπωση πως η λύση του προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο εντός της ευρωζώνης (δηλαδή με νόμισμα το ευρώ) και μόνο με τη «βοήθεια» των εταίρων μας, με αποτέλεσμα ο μέσος άνθρωπος να έχει ήδη μια εντελώς συγκεχυμένη εικόνα για τον τρόπο και τον βαθμό εμπλοκής της ΕΕ και του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόβλημα.

Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, τα μαγαζιά ξέμειναν από πελάτες, η αγορά ξέμεινε από μετρητό, οι τράπεζες ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού, ενώ έχουν σφίξει τους όρους δανείων σε βαθμό ασφυξίας, οι εργαζόμενοι αγωνιούν για την επόμενη μέρα, τα οργανωμένα συμφέροντα κονομάνε από δέκα μεριές και ο μέσος άνθρωπος έχει καταστεί περίπου ένοχος για το μαύρο χάλι των οικονομικών της Ελλάδας. Αρκετοί συμπεριφέρονται ακόμη σαν να μην κατάλαβαν πως κάτι άλλαξε. Άλλοι πάλι δείχνουν σαν κάτι να περιμένουν, κάτι σαν τον από μηχανής θεό. Όμως η αλλαγή, δηλαδή η δημιουργία συνθηκών φτωχοποίησης μέσω του «προγράμματος σταθεροποίησης», ήδη αποτελεί πραγματικότητα και από μηχανής θεός σε αυτή την τραγωδία δεν φαίνεται να υπάρχει. Οι γραφικοί εργατοπατέρες (όλων των ειδών και ποιοτήτων και βαθμίδων) μάλλον άργησαν να καταλάβουν (αν κατάλαβαν) ότι η ενσωμάτωσή τους στο σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια, η συνδιοίκηση, τα χρωματιστά καπέλα και η συμμετοχή στη νομή εξουσίας, τους κάνουν να φαίνονται εντελώς φαιδροί, όταν εκφέρουν κορώνες για λαϊκές αντιδράσεις και ξεσηκωμούς. Είκοσι τόσα χρόνια έβλεπαν τον ταξικό εχθρό στους μαγαζάτορες, τους βιοτέχνες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ δεν έβγαζαν τσιμουδιά για τα μεγάλα αρπακτικά που λυμαίνονταν το κρατικό ταμείο και το τζάμπα χρήμα. Σήκωναν αδιάφορα τους ώμους (αν κιόλας δεν έκαναν πλάτες) στο ξεπάτωμα της αγροτικής παραγωγής και της μεταποίησης – τυποποίησης.

 

Το είπα και το έγραψα πιο παλιά: και αυτά τα μέτρα θα περάσουν και τα επόμενα … Ο κόσμος καίγεται και τα μίντια το χαβά τους. Τρομοδελτία, κοκορομαχίες ανάμεσα σε πολιτικούς, πολιτευτές και «ειδικούς», αλλά και life style, πανηγύρια, ονοματολογία περί διαπρεπών φοροφυγάδων, άσφαιρες συζητήσεις εκπροσώπων των «παραγωγικών τάξεων», διαφημίσεις της συμφοράς. Όταν η βενζίνη πάει για 2 ευρώ, αλλά είδηση είναι η μη έκδοση απόδειξης από το βενζινάδικο, όταν το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει, αλλά είδηση είναι πως οι οδοντίατροι παίρνουν 50 ευρώ δίχως απόδειξη και 70 με απόδειξη, όταν το ηλεκτρικό ρεύμα έχει γίνει είδος πολυτελείας, αλλά είδηση είναι η αισχροκέρδεια της καφετέριας μέσω της τιμής του καφέ εσπρέσο, όταν τα 2/3 των αγροτικών προϊόντων που καταναλώνονται είναι εισαγόμενα, αλλά είδηση είναι πως το τάδε μπακάλικο πουλάει 5 λεπτά ακριβότερα τα φασόλια (εισαγωγής) από το παραδιπλανό του, τότε όχι απλώς και τα επόμενα μέτρα θα περάσουν, αλλά θα γίνει εισβολή των εισπρακτόρων του κράτους στα σπίτια προς αναζήτηση τιμαλφών. Πολλοί θα τους καλωσορίσουν κιόλας, γιατί ξέρουν ότι οι φοροεισπράκτορες σηκώνουν χοντρό παζάρι, αφού είναι κοινό μυστικό πως το καλύτερο κομμάτι της είσπραξης θα το κρατήσουν για πάρτη τους.

ΠΗΓΗ

alithinapsemata.wordpress.com