Η γη είναι φτιαγμένη να φιλοξενεί Ανθρώπους και όχι Κράτη!
«Μετανάστριες δουλεύουν σε σπίτια βουλευτών και υπουργών και τις εκμεταλλεύονται», «παράνομοι μετανάστες κατακλύζουν σπίτια, τα λεγόμενα ‘χαμίνια’, στην καρδιά της Αθήνας», «φόβος των πολιτών το κέντρο της πρωτεύουσας τις βραδινές ώρες». Αυτές είναι κάποιες από τις πιο συνηθισμένες και καθημερινές φράσεις που ακούμε.
Δημοσιογράφοι θίγουν συχνά-πυκνά το καίριο θέμα της μετανάστευσης, των προσφύγων και της εκμετάλλευσής τους. Σε μια βόλτα στην Αθήνα βλέπει κανείς τα ‘χαμίνια’ να ξεχειλίζουν από πρόσφυγες και από δυστυχία. Πρόσφατα η Αστυνομία είχε εισβάλλει στο τριώροφο σπίτι της οδού Βερανζέρου, χωρίς κάμερες τηλεοπτικών συνεργείων και παρουσία μέσων ενημέρωσης. Γιατί; Φυσικά, για να εκκενώσουν το σπίτι από εκείνους τους ‘παράνομους’ πρόσφυγες. Αυτό το συμβάν αποτελεί μια κλωστή μπροστά στο ατελείωτο κουβάρι της κακοποίησης και της εκμετάλλευσης τέτοιων ‘παράνομων’.
«Ελλάδα, η χώρα στην οποία επικρατεί μια καλύτερη ζωή, η φιλόξενη χώρα, η χριστιανική και η φιλεύσπλαχνη χώρα.», αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις των προσφύγων, προτού όμως μεταναστεύσουν σε αυτήν την κατά τ’ άλλα ειδυλλιακά απάνθρωπη χώρα. «Φοβόμαστε τους λευκούς, μην μας παρεξηγείς. Οι μόνοι λευκοί που έχουμε δει να μπαίνουν εδώ μέσα είναι οι αστυνομικοί, που με κλωτσιές έσπαζαν πόρτες και με τη βία μας τραβούσαν έξω», ομολογούν οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Σχολείο; Μα ούτε σχολείο δεν μπορούν να πάνε τα παιδιά των προσφύγων, που παραμένουν κλεισμένα στα πολυώροφα αυτά μισοκατεστραμένα σπίτια για μέρες και μήνες, υπομένοντας και ελπίζοντας. Τους έχουν αφαιρεθεί όλα τα δικαιώματα.
Δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί, των οποίων η συμπεριφορά αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή, αλλά είναι και οι πολίτες γενικά, όλοι εμείς. Πώς αντιδράτε βλέποντας έναν πρόσφυγα; Πώς νιώθετε αντικρίζοντάς τον να παρακαλάει για ένα κομμάτι ψωμί και να στριμώχνεται στα συσσίτια – τα μόνα που τους βοηθούν να επιβιώσουν; Θλίψη, στεναχώρια, πολλές φορές και τίποτα; Μα φυσικά, έχουμε πια συνηθίσει στις εικόνες αυτές. «Η τρομοκρατία και η βία είναι καθημερινό φαινόμενο», ψελλίζουμε συχνά-πυκνά. Όμως, «αφού εκμεταλλευτήκαμε τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς, αφού βιάσαμε τις Ρωσίδες… έρχονται μετά αυτοί οι βρωμιάρηδες να μολύνουν τον πολιτισμό μας.» Μα ποιον πολιτισμό μας; Όταν, ενώ χρηματίζονται ανώτατες αρχές και επιτρέπουν έτσι την είσοδο των μεταναστών στη χώρα, τη ίδια στιγμή οι ίδιοι παραπονιούνται για το μεγάλο ποσοστό των προσφύγων σε σχέση με του ιθαγενείς Έλληνες. Είναι λοιπόν, ντροπή να μην έχουμε τις υποδομές να φιλοξενήσουμε τέτοιους ανθρώπους, αφού πρώτα τους επιτρέψαμε την είσοδο, με το αζημίωτο φυσικά.
Μα, έναν δεκαπεντάχρονο έφηβο, που ζει με τις ασχολίες του, στον μικρόκοσμό του, σε τι μπορεί να τον ενδιαφέρουν αυτά; Ελάχιστοι νέοι μπαίνουν στο Διαδύκτιο ή διαβάζουν εφημερίδες προσπαθώντας να ενημερωθούν τυπικά, επιφανειακά και απλά, για την κοινωνία στην οποία ζουν. Όμως σκοπός δεν είναι η απλή ενημέρωση. Έχουν περάσει γενιές και γενιές, και όμως η κατάσταση των προσφύγων, η εκμετάλλευση και γενικά οι εικόνες τους, παρασυρμένοι και αφημένοι στα παγκάκια της Αθήνας χωρίς πια άλλο κουράγιο για να συνεχίσουν τη ζωή τους, αποτελούν σελίδες ολόκληρες στο βιβλίο της κοινωνίας μας.
Κι όμως, από εμάς αρχίζουν όλα, εάν εμείς δεν προσφέρουμε βοήθεια, δεν κινητοποιήσουμε και άλλους, δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε συνειδήσεις, πεποιθήσεις και στερεότυπα, τότε τελικά η Αθήνα κυρίως αλλά και γενικά όλη η χώρα μας θα μετατραπεί σε ένα τραγικό τοπίο: τρόμος κάθε νομοταγούς πολίτη, αλλά και εφιάλτης κάθε φτωχού και άτυχου πρόσφυγα, όμως και συνάμα ανθρώπου με μια καρδιά που χτυπάει και με μια ψυχή που πονάει!
Α. Λ. Β’α
Στήλη των Κοινωνικών Θεμάτων
Σχολική Εφημερίδα
25/2/2010
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου