Με την ανεργία να ανεβαίνει κατά 1% το μήνα -έχοντας ξεπεράσει επισήμως το 12%- τον πληθωρισμό να μη λέει να κατέβει κάτω από το 5%, την ύφεση να αναθεωρείται συνεχώς επί τα χείρω, τα λουκέτα να πέφτουν βροχή και την απειλή της παύσης πληρωμών από τους πολίτες προς το κράτος, η περίφημη «επανάσταση του αυτονόητου» μοιάζει με σάπια αμαξοστοιχία χωρίς φρένα που επιταχύνει ολοένα προς το αδιέξοδο।
Για τα καθεστωτικά media όμως αυτή η πραγματικότητα μοιάζει να μην υφίσταται। Το ίδιο και για πολλά ξένα έντυπα που ως πρόσφατα πυροβολούσαν με ενθουσιασμό τη χώρα μας. Το ζοφερό αυτό μέλλον είναι αδιάφορο μπροστά στην «αποτελεσματικότητα και ταχύτητα της ολοκλήρωσης των μεταρρυθμίσεων».
«Ακόμη κι αν η τρόικα δεν υπήρχε θα έπρεπε να την εφεύρουμε» προσπαθούν να μας πείσουν οι καθεστωτικές πένες, ψέγοντας ακόμη και τον Παπανδρέου επειδή δε δείχνει όσο ενθουσιασμό χρειάζεται για τις τόσο αυτονόητες «μεταρρυθμίσεις». Για μία ακόμη φορά η «δικτατορία των ευφημισμών» προσβάλει βάναυσα την απλή λογική. Ποιες μεταρρυθμίσεις αγαπητοί ψιττακοί της νεοφιλελεύθερης οπισθοδρόμησης;
Η «επανάσταση του αυτονόητου» του Γιώργου Παπανδρέου έχει πλέον καταστεί μαζική επίθεση στη λογική των πολιτών αυτής της χώρας. Η δικτατορία των ευφημισμών χτυπά με απέραντες και μεγαλόστομες ανοησίες, που όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά ούτε καν με την σημασία των ίδιων των λέξεων που χρησιμοποιούνται. Αρωγοί σε αυτήν την εκστρατεία βλακείας, οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι μπροστά στο αναπόφευκτο αδιέξοδο προβαίνουν σε αντίστοιχης διαπλανητικής αφασίας εκφράσεις, όπως η «επανάσταση του αυτονόητου».
Το τελευταίας εσοδείας εφεύρημα ακούει στο όνομα «μεταρρύθμιση». Σύμφωνα με αυτό το νέο θεολογικό δόγμα των καθεστωτικών ΜΜΕ, οι υπήκοοι της Ελληνικής Δημοκρατίας θα πρέπει να δοξολογούν τη μεγαλόχαρη για την ύπαρξη του Μνημονίου, καθώς μας επέβαλε τις «μεταρρυθμίσεις» που θα έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και είκοσι χρόνια για να μη φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Ο Γιώργος Παπανδρέου σε ρόλο από μηχανής θεού της ελληνικής τραγωδίας με το χορό (δημοσιογράφοι) να τον υμνολογεί μονοτόνως.
«Επάνω στις ράγες του Μνημονίου κυλάει ένας οδοστρωτήρας που κάθε μέρα ρίχνει ένα ακόμη εμπόδιο ή παράλογο κεκτημένο»
Αλέξης Παπαχελάς, Καθημερινή 28 Ιουλ 2010
«Η αλήθεια είναι ότι και αν δεν υπήρχε η τρόικα θα έπρεπε να την εφεύρουμε»
Π. Καψής, Το Βήμα 11 Ιουλ 2010
«Το μνημόνιο έχει ως ‘έκτακτη κατάσταση’ επαχθή μέτρα, με «κριτήρια διάσωσης» και όχι κοινωνικής δικαιοσύνης. Ωθεί σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που χρόνια πριν θα ‘πρεπε εμείς οι ίδιοι, χωρίς την τρόικα, να έχουμε κάνει»
Π. Παναγιώτου, Έθνος 31 Ιουλ 2010
«Ελπίδα υπάρχει και εκπορεύεται από το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Τον Γιωργάκη, αν προτιμάτε, όπως τον αποκαλούσαν μάλλον υποτιμητικά μέχρι πρότινος, αρκετοί και γνωστότατοι ‘σύντροφοί’ του, οι οποίοι σήμερα (υποκριτικά ή υποχρεωτικά) εκθειάζουν τα ηγετικά του προσόντα»
Στ. Ζούλας, Καθημερινή 22 Αυγ 2010
Μην ενθουσιάζεστε τόσο πολύ αγαπητοί «κριτές της εξουσίας» με την τύχη της Ελλάδας του Μνημονίου και του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου. Πριν θεοποιήσετε τον πρωθυπουργό (για να μπορέσετε να τον γκρεμίσετε στο μέλλον με την ίδια άνεση που αποκαθηλώσατε τον επί πενταετία αγιοποιημένο Καραμανλή), ανοίξτε κανένα λεξικό.
μεταρρύθμιση η: 1. η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του μεταρρυθμίζω· η εφαρμογή διαφορετικών συστημάτων, μεθόδων κτλ. σε ένα σύνολο, θεσμό κτλ. επιδιώκοντας αλλαγή προς το καλύτερο: H γλωσσική / εκπαιδευτική / αγροτική ~. H χώρα έχει ανάγκη από μια σειρά οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων. 2. H (θρησκευτική) Mεταρρύθμιση, η θρησκευτική κίνηση στη δυτική Ευρώπη κατά το 16ο αι. που είχε ως συνέπεια την ίδρυση της προτεσταντικής εκκλησίας: Ο πάπας καταπολέμησε με κάθε μέσο τη Mεταρρύθμιση. (Λεξικό Τριανταφυλλίδη)
Το λεξικό του Τριανταφυλλίδη δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Κάθε μεταρρύθμιση εμπεριέχει την «αλλαγή προς το καλύτερο». Για ποια αλλαγή προς το καλύτερο όμως μπορεί να πανηγυρίζει τόσο η κυβέρνηση όσο και οι αυλικοί της δημοσιογράφοι;
ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Από πού να το πιάσει κανείς και πού να το αφήσει; Οριζόντιο τσεκούρωμα συντάξεων, απότομη αύξηση των ορίων ηλικίας για όλους, κατάργηση κοινωνικών προνοιών του συστήματος (πρόωρη συνταξιοδότηση μητέρων με ανήλικο τέκνο, βαρέα και ανθυγειινά κ.λπ.), κατακόρυφη μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης. Επιστροφή στο 1950. Μόλις δύο χρόνια μετά την περίφημη μεταρρύθμιση Πετραλιά, η οποία υποσχόταν εικοσαετή εξασφάλιση του συστήματος, ο Λοβέρδος εκστομίζει την περίφημη φράση «δεν υπάρχει σάλιο». Οποιαδήποτε αλλαγή δίπλα σε αυτήν την αποκαλυπτική (και εντελώς ψευδή) δήλωση θα πρέπει ντε φάκτο να θεωρείται μεταρρύθμιση. Τι κι αν αμέσως μετά την κατάθεση του νομοσχεδίου άρχισαν να πέφτουν βροχή τα συμπληρωματικά μπαλώματα για τον υπολογισμό του «πλασματικού χρόνου»; Τι κι αν ακόμη εκκρεμεί η μελέτη για τη βιωσιμότητα των επικουρικών ταμείων; Τι κι αν πάλι θεσμοθετήθηκαν «ευγενή ταμεία», μεταξύ των οποίων -διόλου περιέργως- εκείνο των δημοσιογράφων; Τι κι αν από τη ΓΣΕΕ κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την αμφισβητούμενη μακροζωία αυτού το κουτσουρεμένου εξαμβλώματος, ειδικά με το πετσόκομμα των κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό; Ο τραγέλαφος των 360 ευρώ βαφτίστηκε «εθνική σύνταξη» ώστε να προσδώσει στο άκρως οπισθοδρομικό νομοσχέδιο το χαρακτήρα της «μεταρρύθμισης με κοινωνικό πρόσωπο».
ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ: Αν το ασφαλιστικό πήγε σαράντα χρόνια τη χώρα πίσω, η «εργασιακή μεταρρύθμιση» μας φέρνει ιστορικά πριν τη μεταξική δικτατορία. Δώρα που έγιναν επιδόματα (για λίγους), κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων (διά ροπάλου, όπως αποδείχτηκε πρόσφατα με την απαγόρευση των αυξήσεων σε ξεναγούς και τεχνικούς ραδιοφώνου & τηλεόρασης), διευκόλυνση των απολύσεων, μείωση των αποζημιώσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι η «μεταρρύθμιση» αυτή ακολούθησε την οριζόντια περικοπή μισθών του δημοσίου και θα τη διαδεχτεί πολύ σύντομα η επίσης οριζόντια περικοπή και ενσωμάτωση επιδομάτων στο περίφημο «ενιαίο μισθολόγιο του Δημοσίου». Ακόμη και σήμερα υποτίθεται ότι σκοτώνονται για το αν το Μνημόνιο θα υπερισχύσει της «σοσιαλιστικής παράδοσης» του ΠΑΣΟΚ, ώστε να περισωθούν οι κλαδικές συμβάσεις, αν και όπως όλα δείχνουν πρόκειται για ένα ακόμη από τα γνωστά λοβέρδεια πυροτεχνήματα (εκ στόματος Παπακωνσταντίνου αυτή τη φορά). Για να δικαιολογηθεί αυτή η μαζική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, χρησιμοποιήθηκε το εφεύρημα της ανταγωνιστικότητας. Όλως τυχαίως, καμία σοβαρή μελέτη που να αποδεικνύει του λόγου το αληθές δεν κατατέθηκε. Αντ’ αυτού προτιμήθηκαν οι γενικόλογες αναφορές στο «ευέλικτο» σύστημα της Δανίας και της Μεγ. Βρετανίας, ώστε να βαφτιστεί άλλο ένα αντιδραστικό νομοθέτημα «μεταρρύθμιση».
ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ: Μετά την αλλαγή των συντελεστών, οι οποίοι παραμένουν επιβαρυντικοί κυρίως για τα μεσαία στρώματα, θεωρητικά, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μία άνευρη φορολογική μεταρρύθμιση, αν δεν έμπαιναν οι -εκ των πραγμάτων άδικοι- έμμεσοι φόροι στην εξίσωση. Εκεί, με το πρόσχημα του Μνημονίου, η κυβέρνηση σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στην αύξηση των ανισοτήτων. Ο ΦΠΑ εκτοξεύτηκε από το 19% στο 23% σε δύο δόσεις, οι οποίες ελάχιστα έως καθόλου απορροφήθηκαν από την αγορά, ενώ ετοιμάζεται να αλλάξει κλίμακα από το 11% στο 23% σε ένα μεγάλο αριθμό ειδών μαζικής κατανάλωσης ή και πρώτης ανάγκης, πάλι βάσει των επιταγών του Μνημονίου. Στην τιμή των καυσίμων, η Ελλάδα ποζάρει στη θέση της ακριβότερης χώρας σε όλη την ΕΕ, αποκλειστικά και μόνο χάρη στην αύξηση του ειδικού φόρου. Ήδη στον προϋπολογισμό του 2010 διευρύνθηκε η αναλογία άμεσων/έμμεσους φόρους (40,8%/59,2%) στα συνολικά έσοδα υπέρ των δεύτερων. Το 2011 αυτή η άδικη για τους χαμηλόμισθους αναλογία, αναμένεται να γίνει ακόμη πιο άδικη. Ας σημειωθεί ότι η έκτακτη εισφορά των κερδοφόρων επιχειρήσεων, παρότι θα δοθεί και την επόμενη χρονιά, διατηρεί το χαρακτήρα του έκτακτου. Κάτι που δεν ισχύει για το ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, των οποίων η τύχη αγνοείται στο εξίσου άγνωστο μέλλον. Αν δε γίνουν θεαματικές διορθωτικές κινήσεις στον τομέα της φοροδιαφυγής, κάθε συζήτηση για «μεταρρυθμίσεις» παραμένει αυστηρά φιλολογική. Αν διευρυνθούν οι φορολογικές ανισότητες μέσα στο 2011, όποιος τολμά και μόνο να ψελλίσει τη λέξη «μεταρρύθμιση» θα πρέπει να χαρακτηρίζεται φαιδρός.
«ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ: Ένα ακόμη κυβερνητικό ανέκδοτο, του οποίου η υλοποίηση στο επάγγελμα των φορτηγατζήδων, πέρασε διά της «επιστράτευσης». Διόλου περίεργο το γεγονός ότι ουδείς δημοσιογράφος ημεδαπός ή αλλοδαπός ασχολήθηκε με το προφανέστατα αντιδημοκρατικό -στα όρια του πραξικοπήματος- ακραίο κυβερνητικό μέτρο της επίταξης, το οποίο μάλιστα δε δικαιολογήθηκε καν από τις πραγματικές ανάγκες. Ο χαρακτηρισμός ως «ανέκδοτο» έγκειται στο γεγονός ότι τα μόνα (μερικώς) κλειστά επαγγέλματα της χώρας είναι εκείνα των αυτοκινητιστών (φορτηγά Δ.Χ., ταξί). Για τους υπόλοιπους κλάδους που χαρακτηρίζονται αυθαίρετα ως κλειστοί, υπάρχουν μόνο τεχνικοί περιορισμοί για την ομαλή λειτουργία και την κάλυψη των πραγματικών αναγκών της αγοράς. Έτσι, ένα επάγγελμα -σύμφωνα με τους μνημονιακούς φωστήρες- θεωρείται «ελεύθερο» όταν δε διαθέτει κανένα περιορισμό στην εφαρμογή του και ειδικά όταν του επιβληθεί εταιρικό καπέλο (βλ. ολιγοπώλειο). Πέντε φαρμακεία ανά οικοδομικό τετράγωνο, βενζινάδικα δίπλα σε σχολεία, οικοδομικές μελέτες των 100 ευρώ, μισό εκατομμύριο δικηγόροι στην Αθήνα και κανένας στην Ηγουμενίτσα, Βιάγκρα και αμόλυβδη 100 οκτανίων στα σούπερ μάρκετ. Όλα αυτά τα ωραία σερβίρονται ως «απελευθέρωση». Μία προκαπιταλιστική μορφή εργασίας μετατρέπεται σε νεοσυντηρητική (νεοφιλελεύθερη, για τους λάτρεις των ευφημισμών) και ιδού: άλλη μία βαπτισμένη «μεταρρύθμιση».
ΥΓΕΙΑ: Πλην της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, ένα δηλαδή απλώς καθυστερημένο μέτρο που σχεδιάζεται εδώ και πολλά χρόνια, η περίφημη ανασυγκρότηση του ΕΣΥ όπως περιγράφεται από το σχετικό νομοσχέδιο του υπ. Υγείας, μόνο ως ευφυολόγημα μπορεί να θεωρείται. Μία θεωρητική προσέγγιση του ολοήμερου νοσοκομείου, όπου δεν ορίζεται καν το καθημερινό ωράριο με σαφήνεια, τη στιγμή μάλιστα που θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τα ασφαλιστικά ταμεία. Μία μετασκευή του περίφημου πολυδιευθυντικού σχήματος του Αβραμόπουλου, που επιλύει περισσότερο το μισθολογικό των γιατρών παρά την ουσιαστική επάνδρωση όλων των νοσοκομειακών μονάδων της χώρας.
ΔΕΚΟ: Πέρα από κάποια πυροτεχνήματα που έσβησαν κάτω από τους θεατρινισμούς του πασοκικού συνδικαλισμού, η κατάσταση με τις ΔΕΚΟ παραμένει ομιχλώδης. Και σε αυτήν την περίπτωση, όπως είναι αναμενόμενο, ως «μεταρρύθμιση» θα βαπτιστεί το ξεπούλημα που ενδέχεται μάλιστα να απασχολήσει κάποια ειδικά δικαστήρια στο μέλλον. Η παρούσα κυβέρνηση ακολουθεί την παραδοσιακή τακτική απαξίωσης των κοινωνικών υπηρεσιών, όταν θέλει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι αυτές δε «συμφέρουν οικονομικά» και πρέπει να ξεπουληθούν το συντομότερο δυνατό. Αυξήσεις τιμολογίων και εισητηρίων, μείωση ή και χειροτέρευση παρεχόμενων υπηρεσιών, συνδικαλιστικά σκάνδαλα (μικρά και μεγάλα) που σκόπιμα αποκαλύπτονται την κατάλληλη στιγμή, υποθέσεις διαφθοράς τις οποίες θυμάται ξαφνικά κάποιος εισαγγελέας και βέβαια μαζική δυσφήμιση μέσω των ΜΜΕ.
«ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»: Το μοναδικό μεγαλεπήβολο σχέδιο της κυβέρνησης. Υπό συνθήκες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πραγματικά μεταρρυθμιστικό. Η δεύτερη ανάγνωση του «Καλλικράτη» και η εφαρμογή του στην πράξη, ωστόσο, δημιουργούν βασιμότατες υποψίες ότι πρόκειται για μία αντιδραστική στροφή στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με γκρίζες προεκτάσεις σε βασικότατους κοινωνικούς τομείς, όπως η παιδεία και η υγεία. Στην ουσία πρόκειται για μία ακόμη μέθοδο μείωσης των δημόσιων δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης. Η τοπική αυτοδιοίκηση θα είναι υποχρεωμένη να υποστηρίζει οικονομικά έναν αριθμό κοινωνικών υπηρεσιών που χρηματοδοτούνταν και υποστηρίζονταν κεντρικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα, την ποσότητα και τη διαθεσιμότητα των υπηρεσιών αυτών σε συνθήκες μηδενικής χρηματοδότησης. Επιπροσθέτως η αναβάθμιση των εξουσιών των περιφερειαρχών αγγίζει τα όρια της αλλαγής του ίδιου του πολιτεύματος, αν και ταιριάζει απόλυτα στο παπανδρεϊκό όραμα της «διακυβέρνησης», δηλαδή της δημιουργίας ενός πλέγματος αυτοδιοικούμενων φορέων (όχι κατ’ ανάγκη αιρετών) με τους κανόνες της αγοράς σε ρόλο γενικού δερβέναγα, που θα αντικαταστήσουν σε μεγάλο βαθμό την ίδια την κυβέρνηση.
«Και πρέπει να μιλήσουμε για περιφερειάρχες που θα είναι ισότιμοι, αν όχι και πιο ουσιαστικοί από υπουργούς»
Γ. Παπανδρέου, 2 Σεπ २०१०
Ο τέταρτος δρόμος του… «βλέποντας και κάνοντας»
Δίπλα στην πρακτική της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το ανθολόγιο διαστροφής πολιτικών όρων που αναπτύσσει ο πρωθυπουργός στις ανά τον κόσμο συνεντεύξεις του, αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού. Οι περίφημες «μεταρρυθμίσεις» που επέβαλε το μνημόνιο αποτελούν ξεκάθαρα πλήρη οπισθοχώρηση σε όλους τους εργασιακούς και κοινωνικούς τομείς και πρόοδο μόνο σε ό,τι αφορά το νεοφιλελεύθερο (βλ. νεοσυντηρητικό) πρόταγμα της οικονομίας. Η πρακτική εφαρμογή όμως των όρων του μνημονίου τα μόνα πράγματα που αναδεικνύει είναι την πλήρη διαχειριστική ανικανότητα των κυβερνώντων και την απουσία επαφής των οικονομετρών της τρόικας με την πραγματικότητα.
Η επικαιροποίηση του μνημονίου (ή αν προτιμάτε το “Μνημόνιο 2″), αποκάλυψε στο ευρύ κοινό άλλη μία πραγματικότητα: η Ελλάδα δεσμεύτηκε από ένα κείμενο που δεν έχει καν σαφείς όρους εφαρμογής και μπορεί να αλλάζει ανά πάσα στιγμή το περιεχόμενό του. Δηλαδή η Ελλάδα υπέγραψε μία λευκή επιταγή, έχοντας ήδη ρίξει λευκή πετσέτα, στους πιστωτές της. Όταν στις αρχές του χρόνου υπολογίζεις λιγότερο από 1% ύφεση, για να αλλάξεις γνώμη ένα μήνα μετά και να ανεβάσεις τον πήχη στο 2,8% και να φτάσεις το Μάιο με την υπογραφή του μνημονίου στο -4%, ώστε τελικά να έρθει λίγο αργότερα η πραγματικότητα να σου χτυπήσει την πόρτα και να σου πει «φίλε, με συγχωρείς, αλλά οδεύουμε ολοταχώς προς το 5,5-6%», σίγουρα δε συγκαταλέγεις τον εαυτό σου στους σοβαρούς οικονομολόγους. Οι αλλεπάλληλες κωλοτούμπες («αναπροσαρμογές» τις λένε στο πολιτικό newspeak) τόσο του υπουργού οικονομικών, όσο και της ορδής τεχνοκρατών της τρόικας, αναδεικνύουν αυτό που όλοι γνώριζαν, αλλά λίγοι ήθελαν να το πιστέψουν: δεν πρόκειται να εφαρμοστεί καμία προγραμματική πολιτική στη διακυβέρνηση της χώρας αλλά μία αγωνιώδης προσπάθεια με νύχια και με δόντια να αποπληρώνεται το χρέος προς τους τοκογλύφους πιστωτές της, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα.
Η εφαρμογή του μνημονίου γίνεται διά της… διαρροής ήδη από τις πρώτες ημέρες μετά την υπογραφή του. Αραδιάζονται πέντε-έξι τρομακτικά μέτρα από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, όπως ακριβώς διαρρέουν από τα υπουργικά γραφεία, για να δημιουργηθεί κλίμα τέτοιο ώστε, όταν ληφθούν τελικά δύο-τρία λιγότερο τρομακτικά μέτρα, κάποιοι να νιώσουν ανακούφιση. Καθώς τα πραγματικά έσοδα κρίνονται επικίνδυνα κατώτερα από τα αναμενόμενα, αποκλύπτεται σιγά σιγά ότι και ο σχεδιασμός δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα, αλλά και ότι τόσο το κυβερνητικό επιτελείο όσο και η τρόικα, αυτοσχεδιάζουν. Την προηγούμενη περίοδο γνωρίσαμε το κόλπο του Χότζα με το γάιδαρο. Τώρα όμως, ακόμη και αυτή η τακτική είναι ανεπαρκής. Προτάσεις ρίχνονται όπως-όπως στο τραπέζι, καθώς το υπουργείο οικονομικών, έχοντας ξεζουμίσει την κατώτερη οικονομικά τάξη, ψάχνει τρόπο να βάλει το χέρι του ακόμη βαθύτερα στην τσέπη της μεσαίας τάξης, εν όψει σύνταξης του προϋπολογισμού του 2011. Από τον ενιαίο ΦΠΑ, στην αύξηση των ειδικών φόρων του πετρέλαιου θέρμανσης και πάλι πίσω. Ο ερασιτεχνισμός σε όλο του το μεγαλείο. Αυτοί οι μαθητευόμενοι μάγοι, αυτοί οι σκράπες των μαθηματικών, αυτές οι μαριονέτες, είναι υποτίθεται ικανοί να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις σύμφωνα με τα media. Αν δεν ήταν τόσο θλιβερό, θα ήταν πραγματικά ξεκαρδιστικό…
Ποιες μεταρρυθμίσεις; Ποιο μέλλον;
«Μα», θα αντιτάξουν οι παπαγάλοι της αλαφουζομπομπολοψυχαρικής ζούγκλας, «αν δεν γίνουν όλα αυτά θα πτωχεύσουμε». Φίλτατοι ανθυποτίποτες προπαγανδιστές, μπορείτε για μία φορά στη ζωή σας να επιλέξετε το δρόμο της αλήθειας. Αντί να παλεύετε με την πραγματικότητα και την κοινή λογική, οι οποίες και πιο ανθεκτικές από εσάς διαχρονικά αποδεικνύονται και πιο επίμονες, μπορείτε να πείτε απλώς: «ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ».
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ!
Σχολιαστές Χωρίς Σύνοραhttp://wp.me/pPn6Y-2c8
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου